AOB. ਤੰਤਰ

  ਤੰਤਰ

ਫਿਰ ਮੈਨੂੰ ਜਾਣ ਦਿਉ
ਗਰਮੀ ਵਿੱਚ ਗਰਮੀ ਦੇ ਦਿਨ
ਮੈਨੂੰ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਘੜੀ ਮੁੜਿਆ
ਮੇਰੇ ਚਿਹਰੇ ਛੱਤਿਆ, ਮਿਰਰ ਤੋੜ.

ਮੈਨੂੰ, ਬਦਸੂਰਤ, ਫ਼ਫ਼ੂੰਦੀ ਨੂੰ 
 ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਹੈ
ਮੂਰਖ ਵਿਅਰਥ ਦੇ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿੱਚ,
ਬਾਕੀ ਦੇ ਰਾਈਫਲ ਅਤੇ ਕੋਰੜਾ,
ਇੱਕ ਸੋਟੀ ਨਾਲ ਲੜਨਾ ਹੈ.

ਨੂੰ ਸੋਖਦਾ ਢਹਿ, ਮੇਰੇ ਸੁਪਨੇ ਕਰੈਸ਼
ਚੁੱਪ ਹੋਣ ਦਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ
ਪਰ ਅਜਿਹੇ ਸ਼ੋਰ ਸੀ
ਇਸ ਲਈ-ਕਹਿੰਦੇ ਸਮਾਜ ਕੇ ਵੇਖੀ.

ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਕਿੰਨਾ ਘੱਟ ਇੱਕ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਹੈ!
ਸਧਾਰਨ ਇੱਛਾ
ਨੂੰ ਇੱਕ ਮਿੱਟੀ ਵਿੱਚ ਸਲੂਕ
ਅਤੇ ਪੈਰ 'ਤੇ ਪੈਰ ਕਦਮ.

ਆਦਮੀ ਅਤੇ ਔਰਤ ਦੇ ਧੰਨ ਪਰਿਵਾਰ,
ਉਸ ਦੇ ਅੰਡੇ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਔਰਤ ਨੂੰ,
ਨੀਲੇ ਜੈਕਟ, ਉਸ ਦੇ ਪਤੀ ਨੂੰ ਗੰਜਾ
ਅਲਾਰਮ ਨਾਲ ਕਾਰ.

ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਚੰਗੀ ਸਵੇਰ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਹੈ,
ਬਦਲ ਰਹੇ ਰੰਗ ਨੂੰ ਮਨ ਨਾ ਕੀਤਾ
ਉਸ ਨੂੰ ਪਹਿਰਾਵੇ ਦੇ
ਸਿਗਰਟ ਆਰਥਿਕ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ.

ਕਾਲੇ ਨੀਗ੍ਰੋ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਅੱਖ,
ਵਿਚਕਾਰ ਵਿੱਚ, ਬਦਬੂਦਾਰ, ਛੇਕਿਆ,
ਇਹ ਯਕੀਨੀ ਬਣਾਉਣ ਦੇ ਨਾਲ ਦੇਸੀ ਗੰਜਾ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਉਸ ਦੀ ਕਾਟੇਜ ਆਦਮੀ ਨੀਗ੍ਰੋ ਦੂਰ.
ਜੋਧਾ ਆਦਮੀ ਨੂੰ, ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਕੀਤਾ
ਅਜੇ ਵੀ ਆਤਮਸਾਤ ਪਾਏ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ
ਮੇਰੇ ਮੂਡ ਮਰਦ
ਨਾ ਆਖ ਨਾ ਹੀ ਬੀਤੀ ਰਾਤ ਤੱਕ ਸੁੱਕ
ਜੋਧਾ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਗੇ ਹੈ.

ਇਸ ਦਾ ਕਾਰਨ ਦੀ ਉਮਰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ
ਜਦ ਇਕੱਲੀ ਅਤੇ ਕੰਪਨੀ ਬਿਨਾ
ਚਾਨਣ ਨੂੰ ਕੁਝ ਕਰਨ ਲਈ ਆ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ
ਤੀਬਰਤਾ ਨਾਲ ਕੀ ਕਰਨ ਦੀ ਹੈ,
ਇਕੱਲਾਪਣ ਗਰਮੀ ਦੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਕਾਲਾ ਦੀ ਬਹਾਦਰ.

ਇਹ ਮੇਰੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਕਵਰ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਫਿਰ ਸੀ
ਨੂੰ ਇੱਕ ਦਾੜ੍ਹੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਵਾਧਾ ਹੋਇਆ ਹੈ
ਮੈਨੂੰ ਖਾਲੀ ਲਈ ਉਡੀਕ ਕਰਨ ਦੀ ਪਿਛਲੇ 'ਤੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਕੁਝ ਵੀ ਸੁਣਨ ਨੂੰ ਗੱਲ.

ਇੱਕ ਦੂਰੀ ਨੂੰ ਇੱਕ ਇਨਕਾਰ ਹਨੇਰੇ ਵਿੱਚ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ ਸੀ ਪੂਰਾ ਸੂਰਜ ਦੀ ਧੰਨ ਹੈ ਦੇ ਦਿਨ ਦੇ ਤੌਰ ਤ ਪਿਛਲੇ ਇੱਕ ਕਲੀਨਿਕ ਵਿੱਚ ਪਲੱਗ
ਦਿਮਾਗੀ ਰੋਗ ਲਈ, ਸ਼ਟਰ ਬੰਦ ਕਰ.

ਜੈਜ਼ ਪਿਆਨੋ ਦੀ ਇੱਕ ਆਵਾਜ਼ ਆਈ ਸੀ
ਮੈਨੂੰ ਮੁਕੰਮਲ ਹੋ ਗਈ ਸੀ, ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਮਹਿਲ ਵਿੱਚ
ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਇਕੱਲੀ ਅਤੇ ਗੰਦੇ ਭਟਕਦੇ ਬਾਅਦ
ਚੋਟੀ ਦੇ ਫਰਸ਼ 'ਤੇ ਇੱਕ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਮੈਨੂੰ ਦੇਖਿਆ.

ਕੋਈ ਵੀ ਕਿਸਮਤ ਆਦਮੀ ਨੂੰ, ਮੂਰਖ ਜਾਨਵਰ ਹੈ
ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਤਲਵਾਰ ਦੇ ਮਾਰੇ ਨੌ ਲੋਕ
ਸੁੱਕ ਕਾਲੇ ਲਹੂ, ਅਤੇ ਸੋਖਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਪਿਸ਼ਾਬ
ਇੱਕ ਬੁਰਸ਼ ਮੇਸਨ ਨਾਲ ਫੈਲ
ਕੰਧ 'ਤੇ ਕਡੀ ਗੁਲਾਬੀ ਰੰਗ ਹੈ.

ਚੰਗਾ ਪੁਲਸੀਆ ਉਸ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਕਵਰ
ਹੱਥ ਨਾਲ ਉਸ ਨੂੰ ਕਵਰ ਕੀਤਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਲਾਵਾ ਖਿੱਚਿਆ
ਉਸ ਦੇ ਚੰਗੇ ਇਮਾਨਦਾਰ ਦਾ ਕੰਮ ਦੇ ਅੰਤ 'ਤੇ
ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਦੇ, ਨੂੰ ਮੌਤ ਦੀ ਪਤਨੀ ਅਤੇ ਬੱਚੇ ਰੰਗੀ.

ਜ਼ਮੀਨ ਦੇ ਥੱਲੇ ਕਾਲੇ ਜੀਵ 'ਤੇ
ਖਾਨਦਾਨ ਅਤੇ ਮੌਤ ਦੀ ਸਪੇਸ ਦੀ ਭੈਣ
ਇਕੱਲਤਾ ਅਤੇ ਦਹਿਸ਼ਤ ਦੇ ਅਹੁਦੇਦਾਰ
ਕੁਝ, ਖਾਸ, ਸੁਪਨੇ ਦੇ ਗ੍ਰਹਿ ਹਨ.

ਮੈਨੂੰ ਲੜਨ ਨਾ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸੀ,
ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਨੂੰ ਪਸੰਦ ਹੈ,
ਮਨੁੱਖੀ ਲਹੂ ਪੀਣ
ਮਹਾਨ ਬਦਕਿਸਮਤੀ ਨੂੰ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ.

                  (2000 ਜੁਲਾਈ)

AOA. 12 PENSIERI E POESIE SPETTRALI

               
   12  PENSIERI E POESIE SPETTRALI


I.


La morte è fissa,
i rami secchi prima della
primavera,morti, rigidi,
si stagliano neri contro
un cielo livido, impassibile.
La mia morte, paradossalmente,
è viva, nei pensieri.

II.


Era bianca; lattea,
Doriana;
non la vedevo
più da anni, era più
delicata e dolce che mai,
i suoi capelli nerissimi!
Come era silenziosa, eterea.
Doriana, io non sapevo,
quel giorno,
che tu moristi otto anni prima.

III.


Camminavo accanto a te
tu non c'eri.
Eri dentro di me,
calpestavo foglie secche,
ricci, castagne,morine,
funghi.
Mi persi nel ricordo
di spade e picche trafitte
nei tuoi occhi.

IV.


Sedere sul marmo della
tua tomba, vorrei,
in eterno.

V.

       LA   CIVETTA


Si sveglia di notte
con l'animo freddo
quest'uomo travestito
da pagliaccio.
Cerca l'amore
nei luoghi solitari  e
rii,
dove di lontano
riecheggiano latrati di cani
senza padrone.
Si avvicina agli acquitrini,
entra in contatto
con gli esseri delle profondità,
racconta ad essi
il suo passato,
nulla tace,
nel silenzio.

VI.

            LE   RANE


Sul fondo,
il gracidare a pelo,
delle rane della mia psiche.
La natura, mi comunica gaia.

VII.

       LO   SPAVENTAPASSERI


I bimbi antichi spaventati
dal tuo mostruoso ghigno
non vedevano,
gialli capelli di paglia,
le tuæ lacrime,
viole, ciclamini;
vento diaccio in campagna solitaria,
raccolto lontano,
animi neri,
nuvole di ferro battuto,
tu ti stagliavi,
eretto, naso di carota,
puntuta,
le tue braccia a nord-sud,
mantellone sdrucito,
perso nei tuoi pensieri
di un passato remoto,
quando fosti uomo.

VIII.

      LO   SCHELETRO


Mi guardava, uno scheletro,
nella sua dimora perenne.
Io ero assorto in pensieri vani,
correvo dietro fatuità incredibili.
Mi guardava, uno scheletro,senza
veli, false congetture.
Era giunto alla perfetta sincerità.

IX.

           NEVE


La neve scende, finendo in terra.
La soggettività ammantata
di un intera umanità,
crocifissa dal vorticoso giro
di danza dell'insondabilità.

X.

      I   MORTI


I morti furono dei vivi.
Io e lei, una domenica
pomeriggio d'autunno,
nella casa dei miei,
estinti da anni,
osservammo le vecchie
fotografie dei miei,
estinti da anni;
Nei mobili antichi
il loro ricordo.
Il ricordo si perpetua,
si ammorbidiscono i
rancori, si addolcisce
l'affetto, in forme mai
prima note; sul tavolo tondo,
tirato a lucido,
un enorme
centro, d'uncinetto.
Io, seduto sulla poltrona,
un comò, una bottiglia di
Rosolio di Torino.

XI.

Ortensia, dal profumo di fiori,
Clarilde, dagli occhi di rubino,
Giulia, piccola e delicata,
Rujada, fiocco di neve,
di tutte il ricordo d'un
ottantenne, innamorato
da sempre solo di Nadia,
che vide annegata, in
fondo ad un pozzo,
nell'età più dolce
per vivere.

XII.


Resta solo cenere,
delle passioni.
Resta solo un attimo,
di anni d'amore.
Resta un vagheggìo morto,
del gaio cinguettìo
delle giovani ragazze.

   ( Camillo Catellani; Marzo 1996 )